vrijdag 23 juni 2017, 21:36:34 uur.

E r is in Heerlen geen groter plezier dan
te kijken naar de murals. De "graffitti"
schilderingen die op de muren van
gebouwen in het centrum zijn verschenen.

De stad verloedert daar is niets aan te
doen. De Heerlenaren en ieder die ermee
te maken heeft staan er verdrietig bij
te kijken.
Er is één opfleurende remplaçant die alle
verslonzing
tenietdoet. Dat zijn de
muurschilderingen. Het leven in Heerlen
is weer waard geleefd te worden. De stad
heeft er een landelijke prijs van
waardering voor gekregen.

Hier en daar wordt in het land het idee
van de murals voorzichting nagedaan. Het
is het echte niet. In Heerlen zijn echte
eigen Heerlense kunstenaars bezig er
iets leuks en schitterends van te maken.
In weer en wind en met een gasmasker op
hangen ze dagelijks urenlang vele meters
hoog in een bakje van de hoogwerker. De
etherische oliën in de spuitbusverf
veroorzaken hersenverlamming,
geheugenverlies, Korzakov, Alzheimer,
gevoelloosheid. "Wie vandaag schildert,
geniet", zeggen de artiesten kortaf en
eenvoudig. Mondkapjes worden wel eens
"vergeten". Het wááit toch...

De gemeente maakte even een klein
foutje. Men wilde alleen artiesten "van
buitenaf" toestaan. De pleuris brak uit.
Daar zijn ze gauw van teruggekomen.

Tegenwoordig hebben de kunstenaars een
eigen "home". Dat noemen ze "museum".
Zie hiernaast. Het is gesloten. Ze gaan
verhuizen naar het begin van de
Honigmannstraat. Het oude pand van
Megapool is zo rot als een mispel. Er
zijn grote lekkages. Het kan zó
instorten. Net als méér huizen van de
binnenstad.

De kunstenaars van de Heerlen-murals
laten zich bij hun motieven leiden door
van alles en nog wat. Het is wél echte
kunst.
Gerespecteerd en erkend.
In niets lijkt het op de letter en
tag-broddelarijen. Die tref je overal
elders in het land aan.

Er is geen school voor de muralisten.
Opleiding hebben ze zelf gedaan.
Artisticiteit moet in je vingers zitten.
Of in je genen. Of het spul, dat je
gebruikt. Nu het museum in de Megapool
nog niet gesloten is klinkt er fijne
muziek. Een van de artiesten loopt
gezellig rond. Hij roert in van alles.
Legt vellen papier op de grond.
Beantwoordt iedere vraag van het publiek
met groot plezier. Loopt af en toe naar
het rommelhok. Dat mag en moet er ook
zijn.

Heerlen heeft met deze murals een stukje
vrijheid van het vroeger geknechte
mijnwerkersleven terug. Er was zware
harde arbeid onder de grond. Er was ook
tellens weer opspringende levensvreugde.
Fantasie, gekkerij, intens sociaal
meeleven van de stadbewoners samen onder
elkaar. De spiegel van en voor elkaar.
Dat is met de graffitti-murals weer
terug.

De artiesten gaan onverdroten voort. Er
zijn nu ruim 40 schilderingen. Overal
op. In de hele binnenstad, maar ook
onder viaducten. Op
electriciteitshuisjes. Op de zijkant van
een reparatiegarage. De gemeente heeft
er een mooi nauwkeurig PDF-kaartje van
gemaakt. Met dat kaartje in de hand kan
men ze allemaal aflopen. Er staan ook
wat gegevens op. Het toerisme, naar de
murals, begint nu wat te groeien.
Het drugstoerisme,
een landelijke schande,
en de hoerenloperijen zijn weg.

Heerlen leeft weer op, door de murals.
Nadat het bijna voor eeuwig en totaal,
ten gronde was gegaan. Nog net op tijd.
Het grootste gedeelte van de binnenstad
wordt helemaal gesloopt. Grote groene
weilanden met zand en grindpaden, een
hoog hek eromheen, komen ervoor in de
plaats.
De mijnwerkers, hun gezinnen en hun
kinderen zijn weggetrokken.
Die zie je nooit meer terug.

Aan de rand zullen nog wat oude aftandse
wrakken van gebouwen blijven staan. Om
de graffitti-muralkunstenaars de
vrijheid voor hun zelf en voor de
bevolking alle kansen en ruimte te
geven. Voor het overige blijven er
alleen overal bomen, in de hele
Oostelijke Mijnstreek.

Dat is alles.
Het is meer dan genoeg.
De bossen en de wouden van de Oostelijke
Mijnstreek, van de Eifel en Ardennen in
directe nabijheid zorgen dat het leven
de moeite waard blijft. Méér kan men
niet verlangen. Is er niet van te
maken.

De derde foto-excursie naar de murals
onder leiding van mij en mijn broer
(architect) wordt a.s. donderdag
gemaakt. Verzamelen om 10 u. bij het NS
station.





Jules Zollner.