e eerste docu over de strafpleitersfamilie Moszkowicz gisteravond op
televisie was geen succes. Het gaf geen plezier er al die tijd naar te
moeten kijken. Eigenlijk was het een toonbeeld van hoe het niet moet in het
advocatenvak. Baruch (Robert), zoon van een niet-joodse moeder was in zijn
Roermondse tijd uiterst omstreden. Dat is niet goed voor een advocaat.
We moesten iedere morgen om acht uur in zijn kantoor aan de Swalmerstraat
verschijnen. "Als je je hand op de koperen deurbel legt, kost het al
achthonderd gulden" zeiden de collega's vriendelijk. "Hoe is uw naam?"
kraakte het knalhard uit het luidsprekertje.
Baruch was zeer toeschietelijk.
We mochten alle dossiers waar ook maar iets vermeldenswaard
in zat meenemen
naar kantoor. Toch was niets geschikt voor publicatie. Openbaarheid en
openbaarmaking zou de krant duur te staan zijn gekomen. Baruch wist goed
reclame te maken met het feit dat de pers bij hem kind aan huis was.
Hij gebruikte het als drukkingsmiddel. Met
noemen van bekende namen gooide hij hoge ogen.
In slaap
Regelmatig moest hij wakker gemaakt worden omdat hij door de drugs aan
tafel in slaap was gevallen. Datzelfde herhaalde zich ook op zitting. Hij
viel tijdens het pleidooi bijna dagelijks in slaap. Bleef zwijgend ronkend
staan achter het spreekgestoelte. Zijn gezicht voorover gevallen op het leesplankje.
Huiveringwekkend gezicht van zelfontwaarding.
Alleen een parketpolitieman en ondergetekende waren in de zaal aanwezig. Op
de publieke tribune zat niemand. De concurrentie was er niet. We wisten hem
iedere keer weer bij te brengen. OvJ en rechters waren uiterst geprikkeld
en gepikeerd. Hij werd als afschrikwekkend voorbeeld genoemd in de
gesprekken met de advocaten van de Roermondse en Maastrichtse balie.
In Roermond ging hij failliet. Enkele wetboekenseries zijn naar huis
meegenomen uit
de failliete boedel. Tegen fancyprijzen waren thuis de aanvullingen weer op peil.
Zijn spullen waren in orde.
Bluffen en blaffen
Baruch was geen kwaaie kerel. Hij ging door zijn tomeloze intelligentie
over alle grenzen heen. Hij was in de opvoeding
over zijn toeren gejaagd. Dat bleef hij dat zijn
hele leven lang tot nu. "Je accepteert niets. Je blaft en overbluft ze allemaal af",
moet vader Max, klein van stuk, maar oppermachtig, minzaam maar keihard,
hebben geinstrueerd.
Vader Max deed in Maastricht tijdens de wekelijkse familiebijeenkomsten
alle uiterste moeite de zoons Bram en Baruch tot normale proporties in hun
grensoverschrijdingen betreffende fatsoen en moraal, gedrag en usances,
aanzien ethiek respect integriteit
en decorum van vak en familie in het gareel te
brengen. Slechte eer en naam verkopen niet.
Dan krijg je alleen het getriefel.
De familieruzies waren afschuwelijk.
Continu gespeelde haat liefdeverhoudingen werden volkomen ongezond.
Vader Max bepaalde in Maastricht welke auto's zijn zoons zouden rijden.
Aan de binnenkant van zijn vest had hij talloze kostbare gouden horloges.
Baruch en zijn broers, vader Max ook vooral, koketteerden met het familiale
oorlogsleed dat hun is overkomen. Zij gebruikten alles wat maar even kon,
om voor zichzelf reclame te maken. De weerstand binnen de advocatenkringen,
maar ook in het presidium van de rechtbanken, en bij het O.M., de PG's, was
ongekend hevig.
"De dood" in gejaagd
Het vermoeden leek destijds gewettigd dat men hem opzettelijk zijn gang liet
gaan.
Zijn verzoeken om vrijspraken en strafverminderingen
werden met tegenzin gehonoreerd.
Om de totale crisis en beroepsonbekwaamheid waarin hij onherroepelijk
terecht zou komen eerder te laten beginnen. Baruch werd slachtoffer van
zijn eigen omgeving. Hij zag het. Het kon hem niets schelen. Wreder
aangejaagd lot kan een mens niet treffen.
Zijn levenshouding zonder ook maar enige grens, heeft in de advocatuur en
de rechtspraak veel kwaad bloed gezet. Het was prettig destijds de
engelse dropjes van zijn kinderen die nu ook weer in de documentaire van
gisteravond op zijn nog altijd even rommelige werktafel slingerden op te eten.
Dat was dan ook het enige leuke aan de dagelijkse bezoeken op
zijn kantoor. Ik hield me op de vlakte. Was begaan bij het aanzien van zijn
zelfvernietiging met zijn onontkoombaar lot. Zei niets. Deed niets met
alle toegespeelde geheime gloeiend hete informatie in zijn lopende
strafzaken.
Menselijk drama
Een menselijk drama tot absoluut verval van de eerste orde. Van de eerste
tot straks de laatste ademtocht.
Het zou beter zijn geweest als de hele televisieserie over het
advocatengeslacht Moszkowicz, die gisteravond begon, niet was gemaakt.
Zelfs niet als afschrikwekkend voorbeeld. De man, tien jaar jonger dan ik,
een totaal verlopen wrak. Dat wens je je ergste vijand nog niet toe.
Rehabilitatie, eerherstel en opwaardering aanzien
van de Moszkowiczen kan het met deze
serie nooit worden.
